รู้จักกับเจ้าหญิงผู้เลอโฉม

เจ้าหญิงผู้เลอโฉม

ตลอดเวลาสิบกว่าปี (นานมากจนจำเลขแน่นอนไม่ได้) ที่อยู่ในวงการนิยายมาในฐานะนักเขียนนามปากกาเจ้าหญิงผู้เลอโฉม เราเขียนหน้าคำนำนักเขียน เขียนตอบบทสัมภาษณ์ พูดแนะนำตัวบนเวทีมาแล้วไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แต่ละครั้งก็ไม่เหมือนกันสักที เพราะต้องกั๊กไว้เล่าได้แค่บางส่วน เนื่องจากถ้าเล่าทั้งหมดอาจต้องใช้เวลาเป็นวัน กับเนื้อที่อีกหลายสิบหน้าค่ะ

ถามว่าจะเล่าอะไรเยอะแยะ? ก็เพราะมีเรื่องอยากเล่าให้ฟังมากมายเต็มไปหมดเลย เราคิดว่าไอ้ความรู้สึก ‘อยากเล่า’ นี่แหละที่ทำให้เรากลายมาเป็น ‘นักเขียน’ อย่างทุกวันน้ี (รวมกับความฟุ้งซ่านและเพ้อเจ้อส่วนตัว…)

แต่ในเมื่อหน้านี้คือหน้า ‘รู้จักเรา’ ดังนั้นเราก็จะขอแนะนำตัวเองให้รู้จักก่อนเลยค่ะ จะค่อยๆ ไล่ไปตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบันนะคะ อยากให้ทุกคนได้ทำความรู้จักแล้วก็เติบโตไปพร้อมๆ กับเรา อดทนกันสักหน่อย จะพยายามเขียนให้สั้นแต่ละเอียด(?)ที่สุดค่ะ ^^

 

จริงๆ แล้ว ‘เจ้าหญิงผู้เลอโฉม’ เป็นใคร?

 

 

เราชื่อ ‘อาย’ ค่ะ ใช้นามปากกาว่าเจ้าหญิงผู้เลอโฉม เริ่มเขียนนิยายมาตั้งแต่อายุ 12 ปี จนถึงวันนี้ก็เขียนมาสิบกว่าปีแล้ว มีบ้างที่หยุดเขียนไปด้วยเหตุผลหลายๆ อย่างที่จะมาเล่าให้ฟังทีหลังถ้ามีโอกาส แต่ถ้าดูภาพรวมแล้วก็ต้องบอกว่าเราเขียนนิยายมาตลอดเกินครึ่งชีวิตแล้วค่ะ การเขียนเป็นชีวิตของเรา เหมือนเป็นความฝันที่กลายเป็นจริง ทำให้เราได้ไปใช้ชีวิตอยู่ในความฝันซะครึ่งหนึ่งของชีวิตแล้ว (555)

และนอกจากงานเขียนเราก็ยังจับงานแปลนิยายภาษาอังกฤษด้วย เพราะการแปลก็เป็นอีกหนึ่งความฝันของเราเช่นกัน ผลงานแปลนิยายเล่มแรกคือเรื่อง Everything, Everything ของคุณ Nicola Yoon เป็นนิยายที่เราตกหลุมรักตั้งแต่อ่านแค่โปรยปก ก็เลยดีใจมากๆ ที่ทางสำนักพิมพ์แจ่มใสให้โอกาสมาแปลค่ะ

ส่วนบทบาทนอกเหนือจากการเป็นนักเขียน เราก็ยังเป็นมนุษย์เงินเดือนด้วยค่ะ เริ่มจากเป็นล่ามภาษาญี่ปุ่นในบริษัทโฆษณาจากญี่ปุ่นในไทย แล้วก็ย้ายไปเป็น Localization Manager ของบริษัทเกมสัญชาติญี่ปุ่นชื่อดังสาขาสิงคโปร์ อำนวยการแปลเกมจากภาษาญี่ปุ่นเป็นภาษาไทยและบาฮาซาอินโดนีเซียค่ะ ด้วยความที่เคยเรียนภาษาญี่ปุ่นและไม่อยากทิ้ง ก็เลยตั้งใจทำทั้งงานเขียนและงานประจำควบคู่กันไปด้วยค่ะ

 

อะไรทำให้ ‘เจ้าหญิงผู้เลอโฉม’ เริ่มเขียนนิยาย?

 

 

เราเริ่มอ่านหนังสือตั้งแต่สมัยเด็กมากๆ เพราะคุณพ่อชอบอ่านหนังสือ ที่บ้านจะมีหนังสือกองระเกะระกะอยู่เต็มบ้านเสมอเพราะพ่อติดนิสัยชอบอ่านตลอดเวลา ทั้งตอนว่างๆ ตอนกินข้าว หรือตอนไหนก็ตาม ภาพที่เราจำได้คือพ่อจะมีหนังสือติดมืออยู่เสมอ นั่นทำให้เราเริ่มเกิดความรู้สึกอยากจะอ่านขึ้นมาบ้าง เราก็จะหยิบหนังสือเล่มที่อยู่ใกล้มือมาอ่าน

มีอ่านตั้งแต่พล นิกร กิมหงวน ของนักเขียนชั้นครูระดับตำนานอย่างคุณป.อินทรปาลิต ไปจนถึงแฮร์รี่ พอตเตอร์ หรือ The Lord of the Rings คืออ่านเยอะมาก เป็นการใช้เงินก้อนใหญ่มากสำหรับเด็กอายุขนาดนั้น แต่เราโชคดีที่พ่อกับแม่ไม่เคยห้ามเรื่องนี้ คืออยากอ่านเท่าไหร่อ่านไปเลย ทำให้เราไม่เคยขาดหนังสือมาตลอดชีวิตเลยค่ะ

ความชอบอ่านหนังสือของเรายังดำเนินต่อเนื่องไปอีก พอได้อ่านหนึ่งเล่มแล้วก็แตกออกเป็นสองสามสี่ห้า…ไล่ไปเรื่อยๆ จนถึงหลักร้อย เราว่าเราอ่านมาเป็นพันๆ เล่มได้แล้วนะ ยิ่งถ้ารวมหนังสือเรียนกับ Text Book ไปด้วยอาจถึงหมื่น #ผิด แต่เล่มที่ไม่พูดถึงไม่ได้เลยก็คือเรื่อง ‘หนุ่มฮอตสาวเฮี้ยว รักเปรี้ยวอมหวาน’ ที่เป็นตัวจุดประกายทำให้เริ่มลงมือเขียนนิยายเป็นครั้งแรกตอนอายุ 12 ปีค่ะ

เรื่องนี้เป็นนิยายแปลเกาหลีของสำนักพิมพ์แจ่มใส บอกตามตรงตอนนั้นไม่ได้คิดอยากจะอ่านเลยเพราะยังอยู่ในโลกพ่อมดแม่มดอยู่ คือยังแฟนตาซีอยู่ว่างั้นแหละ ใจยังไม่ไปทางรักหวานแหวว แต่สุดท้ายก็ยอมอ่านเพราะโดนเพื่อนคะยั้นคะยอจนต้องอ่าน แบบลองอ่านดูก็ได้ ปรากฏว่าอ่านปุ๊บติดจ้า ต้องไปตามล่าหาซื้อมาเป็นของตัวเอง ซื้อเรื่องอื่นของนักเขียนคนนี้มาอีก ซื้อมันทุกเล่มที่เขาเขียนแล้วแจ่มใสเอามาแปล แม้แต่ตอนที่เขามาแฟนมีตติ้งที่ไทยเราก็ยังตามไปติ่งเลย ชอบมาก เป็นรักแรกพบในวงการนิยายรักของเราเลย ทำให้เราค้นพบว่า…จริงๆ แล้วนิยายรักนี่แหละทางของเรา~

 

นิยายเล่มแรกในชีวิตของเจ้าหญิงผู้เลอโฉม

 

 

พอเริ่มเขียนนิยายก็เริ่มอยากให้คนอ่านนิยายของเราบ้าง นั่นเป็นจุดเริ่มต้นให้เราตัดสินใจอัพโหลดนิยายลงในเว็บแจ่มใสอย่างต่อเนื่อง ยุคเดียวกับแสตมป์เบอรี่เลย แบบว่าบุกเบิกมากๆ ตั้งแต่แจ่มใสยังไม่มีแนว Jamsai Love Series แล้วเราก็เข้าไปเป็นนักเขียนไทยชุดแรกๆ เปิดประเดิมแนวใหม่ของแจ่มใสเลยค่ะ (บอกอายุกันสุดๆ)

เล่มแรกของเราเป็นแนวเกาหลี เนื่องจากยังตกหลุมรักจีอึนซองอยู่ จึงอยากมีโอป้าเป็นของตัวเอง นั่นแหละเป็นที่มาของ ‘ยูแจอิน’ พระเอกหนุ่มนายตัวแสบของเราค่ะ

ความรู้สึกตอนที่ได้เห็นนิยายเล่มแรก…บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าเป็นยังไง ขนาดเขียนนิยายมาสิบกว่าปียังบรรยายไม่ได้เลย เอาเป็นว่าจนถึงวันนี้ ไม่ว่าจะผ่านมากี่ปี เราก็ยังจำความรู้สึกนั้นได้ แล้วก็มั่นใจมากว่าในชีวิตเรามีไม่แค่กี่ครั้งที่จะได้รู้สึกภูมิใจอย่างวันนั้นอีก

 

กว่าจะมาเป็นเจ้าหญิงผู้เลอโฉมอย่างทุกวันนี้…

 

 

จากวันแรกจนถึงวันนี้ผ่านมาเกือบยี่สิบปีแล้ว บอกได้เลยว่าเป็นการเดินทางที่แสนพิเศษจริงๆ เพราะมันมีทุกอย่างเลย มีทั้งวันที่นั่งหัวเราะอยู่คนเดียวเพราะมีความสุขมากจนจะเป็นบ้า กับวันที่เศร้าจนได้แต่นั่งร้องไห้เงียบๆ ในมุมห้องมืดๆ ชีวิตมันขึ้นๆ ลงๆ มีวันที่ล้มลุกคลุกคลานตามหาตัวเอง แล้วก็มีวันที่ผงาดขึ้นไปนั่งสวยๆ อยู่บนเวทีมีคนมาขอลายเซ็น

ช่วงแรกๆ คนก็เหมือนยังไม่ค่อยยอมรับเบาๆ มีถามว่า เฮ้ย เด็กอายุสิบสองมันจะไปรู้จักความรักได้ไงวะ อะไรแบบนี้ด้วยเหมือนกัน (แอบจำฝังใจเบาๆ แต่คือคนที่ถาม ตอนหลังก็กลายมาเป็นนักอ่าน เป็นแฟนคลับ แล้วก็เป็นพี่สาวที่สนิทกันนะ)

เราผ่านอะไรมาเยอะมาก เคยถึงจุดที่คิดว่า เฮ้ย…พอเถอะ อย่าเอาตัวเองมาเจ็บปวดอีกเลย แล้วก็หยุดเขียนไปเป็นปีๆ จนสุดท้ายหัวใจมันก็เรียกร้อง จนต้องกลับมาเขียนนิยายต่ออีกอยู่ดี เหมือนมันเป็นชีวิตของเรา เป็นตัวตนของเรา ถ้าเราไม่ได้เขียนนิยายชีวิตเราก็คงไม่มีความสุขอีกเลย อะไรแบบนี้

จนถึงวันนี้เราเขียนนิยายมาหลายสิบเล่มแล้ว คิดว่าน่าจะแตะๆ 70 เล่มค่ะ (ดูรายชื่อผลงานทั้งหมดได้ที่นี่) แล้วก็คิดว่าคงจะเขียนและแปลต่อไป ไม่ว่ามันจะอยู่ในรูปแบบใดก็ตาม การเขียนคือสิ่งที่เรารัก และเราก็อยากให้หลายๆ คนได้อ่านสิ่งที่เราเขียนต่อไปค่ะ 🙂

ใครสนใจอยากเข้ามาพูดคุยกัน หรือมีคำถามข้อสงสัย ก็สามารถแวะมาเม้าท์มอยได้ที่แฟนเพจเจ้าหญิงผู้เลอโฉม หรือส่งอีเมลมาที่ prettyprincess.novel@gmail.com ได้เลยนะคะ